Του Βασίλη Πάικου
Όχι, δεν έχει ξαναγίνει. Να μην τον αφήνουν σε χλωρό κλαρί οι πάντες. Να του επιτίθενται συστηματικά με πρωτοφανή μανία, επιδιώκοντας την πτώση του. Και να την προεξοφλούν κάθε τρεις και λίγο. Κι εκείνος να αντέχει. Και να προχωρά. Και να διεκδικεί και πάλι με αξιώσεις τη λαϊκή εντολή…
Πράγματι, δεν πρέπει να υπάρχει προηγούμενο πρωθυπουργού που από την πρώτη του μέρα να δέχεται μονάχα επιθέσεις από παντού. Και συκοφαντίες. Και λοιδορίες. Και κατάρες. Από παντού. Μονάχα βουντού που δεν του έχουνε κάνει, δεν πήγαν ακόμη σε μάγισσες και χαρτορίχτρες, αν και δεν το ξέρουμε κιόλας. Να δέχεται μονάχα επιθέσεις από παντού, απ’ ό,τι πιο ισχυρό, σκληρό και αδίστακτο υπάρχει σ’ αυτό τον τόπο. Με πολιορκητικό κριό τα ιδιωτικά κανάλια, όλα τα κανάλια. Καθώς και τα μεγάλα εκδοτικάσυγκροτήματα, τα μεγαλύτερα και τα ισχυρότερα.
Κι από κει και πέρα απ’ όλα τα εξωθεσμικά και τα παραθεσμικά κέντρα εξουσίας. Τα «κατεστημένα» συμφέροντα, που είδαν στο πρόσωπό του τη μεγάλη απειλή, τον εχθρό που επιβουλεύεται τα προνόμια και τα «κεκτημένα» τους. Όπως και από πολλά «μικρότερα» συμφέροντα, συντεχνιακού προπάντων χαρακτήρα. Και βέβαια από το παλιό πολιτικό σύστημα, με επικεφαλής τους εκπροσώπους του παραδοσιακού δικομματισμού. Που από την πρώτη μέρα τον θεώρησαν παρείσακτο, σφετεριστή των θεωρούμενων (από τους ίδιους) ως κληρονομικών τους δικαιωμάτων. Αλλά και από μεγάλη μερίδα του δικαστικού σώματος, με τις δομές και τους θεσμούς που κρατούν υπό τον έλεγχό τους. Και από ακόμη μεγαλύτερη μερίδα της Εκκλησίας.
Κι όλ’ αυτά την ώρα που, κατά το μεγαλύτερο μέρος της κυβερνητικής του θητείας, ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετώπισε τέτοια και τόσα προβλήματα εσωτερικά και εξωτερικά, όσα σχεδόν ποτέ άλλος κανείς. Αναλαμβάνοντας τα ηνία μιας χώρας κατεστραμμένης, διαλυμένης, και μιας κοινωνίας καθημαγμένης…
Απέναντι στο βαθύ κράτος αλλά και στο «ρηχό»…
Έχει επανειλημμένως διατυπωθεί η άποψη ότι ο Τσίπρας βρίσκεται μεν στην κυβέρνηση αλλά δεν κατέχει την εξουσία. Όταν μάλιστα επαναλήφθηκε από τη σύντροφο του πρωθυπουργού, ξεσηκώθηκε θύελλα διαμαρτυριών. Ακολουθούμενη από εσχατολογικά σενάρια, σύμφωνα με τη λογική των οποίων ο ΣΥΡΙΖΑ απεργάζεται την καθυπόταξη του κράτους και των μηχανισμών του, ποιος ξέρει με ποιους ύπουλους, σκοτεινούς κι επίβουλους σκοπούς.
Κι όμως πρόκειται για την πάσα αλήθεια. Πράγματι, ο Τσίπρας βρισκόταν και εξακολουθεί να βρίσκεται πολύ μακριά από την εξουσία. Με την έννοια ότι ο κρατικός μηχανισμός στο σύνολό του, σε όλες του τις εκφάνσεις και τις διαστάσεις, ήταν και παραμένει ελάχιστα φιλικός έως κατάφωρα εχθρικός απέναντι στην από τον λαό εκλεγμένη κυβέρνηση της χώρας. Τόσο ώστε να δυσκολεύεται, συχνά στα όρια της αδυναμίας, να περάσει τις επιλογές της, να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Το λεγόμενο «βαθύ κράτος», συχνά ακόμη και το «ρηχό», σ’ επίπεδο κρατικών υπηρεσιών, ήταν και παραμένει υπό τον έλεγχο του παλιού πολιτικού συστήματος. Τόσο ώστε όχι σπάνια εμφανώς σαμποτάρει την κυβερνητική πολιτική.
Πληρώνει εν προκειμένω ο ΣΥΡΙΖΑ το γεγονός ότι ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας «ξαφνικά και απότομα», μεταπηδώντας από τη χορεία των μικρών κομμάτων σε κόμμα εξουσίας. Πριν προλάβει, όπως οι άλλοι, να διαμορφώσει δομές και να αποκτήσει ερείσματα παντού. Και πληρώνει επίσης το γεγονός ότι πρόκειται για πολιτική δύναμη τόσο διαφορετική, τόσο «άλλη» απ’ όλες τις προηγηθείσες στην διακυβέρνηση. Έτσι ώστε τα πάσης φύσεως βαθειά ριζωμένα στη χώρα συμφέροντα να αισθανθούν ότι απειλούνται. Και να κηρύξουν εναντίον του τον υπέρ πάντων αγώνα…
Ναι λοιπόν, δεν έχει ξαναγίνει. Περίπτωση πρωθυπουργού που να βάλλεται συνεχώς και αδιαλείπτως επί τέσσερα χρόνια από παντού. Που να τον πολεμούν αδυσώπητα θεοί και δαίμονες. Κι εκείνος να αντέχει. Και να προχωρά. Και να λύνει προβλήματα. Και να προσπαθεί να συνεφέρει τη χώρα και ν’ ανακουφίσει τον λαό από την οκταετή μνημονιακή λαίλαπα. Και να αντιμετωπίζει με επιτυχία, εκεί που απέτυχαν όλοι οι προηγούμενοι, ιστορικές εθνικές εκκρεμότητες. Και να αναγνωρίζεται όσο κανείς από τη διεθνή κοινότητα. Και να διεκδικεί με αξιώσεις την ανανέωση της λαϊκής εντολής. Στ’ αλήθεια, δεν έχει ξαναγίνει…
